Rozglądamy się, wyszukujemy i realizujemy. Spójrzcie na niektóre nasze inicjatywy.
Można też do nas zajrzeć wirtualnie. Zapraszamy na facebook’a szkoły, gdzie każdego tygodnia opisujemy nasze działania.
DIE KUNST DER GABE („Sztuka obdarowywania”)
I zaczęło się!!!
Pojechaliśmy na pierwsze warsztatowe próby teatralne (na prawdziwej teatralnej sali do prób, z reżyserem i instruktorem) oraz na spotkanie naszych uczniów ze znanymi dotąd tylko ze zdalnych warsztatów uczniami z Cottbus! Wszystko w ramach realizacji DIE KUNST DER GABE („Sztuka obdarowywania”), czyli międzynarodowego projektu teatralno-językowego organizowanego przez Teatr Lubuski we współpracy z przepięknym Staatstheater Cottbus, w którym to projekcie – pod czujnym okiem p. Kasi – uczestniczą uczniowie z Europejskiego Liceum Ogólnokształcącego dr Rahn.
Z powodu trudnych warunków pogodowych pojechaliśmy w niepełnym składzie, a p. Kasia Harmak z uśmiechem i niepokojem wielokrotnie mówiła o tym, że spotkanie to udało się na skutek serii cudów. Sam wyjazd doszedł do skutku tylko dzięki nieocenionemu wsparciu taty Ani Stryjskiej, który w obliczu awarii elektryczności i niewydolności komunikacji pociągowej bohatersko zaoferował, że zawiezie nas do Cottbus oraz zabierze po próbach z powrotem. Bardzo dziękujemy za czas, cierpliwość, zaangażowanie i stoicki spokój, Pan Stryjski jest naszym bohaterem. A potem było już tylko coraz fajniej…. słodkie przekąski, pyszna kawa, rozmowy po polsku, angielsku, niemiecku, organizacja pracy i świetne ćwiczenia teatralne na sali prób oraz w plenerze pobliskiego parku. Tworzymy, tworzymy, tworzymy!! Za tydzień próby w Zielonej Górze z udziałem niemieckich gości. Czeka nas jeszcze marzec pełen pracy i prób, ale za to już 25 marca premiera efektu naszych działań w Teatrze w Cottbus, a w kwietniu w Teatrze Lubuskim!!!
Instalacja pt. „Vanitas”
Elementy przytargał do klasy polonista, a instalację, zdjęcia oraz komentarze co do stworzonego wspólnie dzieła – tworzyli wszyscy uczniowie IIg, którym dziękuję za pomysłowość i zaangażowanie.
Vanitas to motyw dotyczący ulotności ludzkiego życia oraz przemijalności rzeczy doczesnych, dlatego zdjęcia, które zrobili uczniowie okazały się mieć szczególny wymiar. Na fotografiach, które każdy miał za zadanie wykonać z perspektywy swojej szkolnej ławki – oprócz wanitatywnych wątków zgromadzonych na instalacji – odbijało się bowiem nasze codzienne życie, kruche i przemijalne, ale też ładne i ważne. Na niektórych zdjęciach uczniowskich widać maseczki, na innych płyny do dezynfekcji, cały ten pandemiczny czas, który nieoczekiwanie, ale za to trafnie wpisał się w tematykę zajęć o ulotności doczesnego życia. Przede wszystkim jednak, wykonując zdjęcia instalacji, uczniowie robili też w tym wanitatywnym kontekście zdjęcia swoich kolegów, których twarze odbijały się w lustrze stojącym w centrum naszego „dzieła” i były to portrety prawie zawsze zupełnie nieupozowane. W efekcie oprócz przemijania zobaczyłam na tych zdjęciach bardzo ładną i pełną energii młodość, zobaczyłam siłę, przyjaźń, sporo radości, zobaczyłam ludzi, którzy się lubią i którzy mają przed sobą Wszystko. I wobec tych odbitych w lustrze młodych twarzy zbladło mi całe barokowe vanitas, bo to, co młode i piękne (a oni wszyscy są piękni, choć często o tym nie wiedzą) zawsze ma więcej racji, słuszności i mocy niż najbardziej nawet pełne grozy artefakty przypominające o przemijaniu i kruchości ludzkich spraw. W prawdziwie zaskakujący dla mnie sposób cały ten pokaz zdjęć, który miał być pokazem o barokowym vanitas, stał się opowieścią o nieusuwalnej urodzie życia, o jego ulotnym, ale znacznie głośniejszym niż przemijanie uroku i naprawdę mnie to wzrusza.
